Ο Περικλής δίδασκε στους Αθηναίους ότι η ελευθερία είναι το θεμέλιο της ευτυχίας, σπεύδοντας να συμπληρώσει ότι της ελευθερίας θεμέλιο είναι η ευψυχία.
Είναι πράγματι πολύ λίγοι εκείνοι που νοιάζονται και θεωρητικά και έμπρακτα για την τύχη της χώρας τους, για την προάσπιση των ελευθεριών των πολιτών, για την δικαιοσύνη και έννομη τάξη, για την οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου, γενικότερα για την μοίρα της ανθρωπότητας και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει λόγω παγκόσμιας “σαπίλας” και ανομίας.
Έχει χαθεί ο καθένας στον εαυτό του και στα προβλήματα του και έχοντας αναγάγει σε υπέρτατη επιδίωξη την αποφυγή κάθε ενόχλησης, δεν μπορεί να δει που τον οδηγεί ο δρόμος που ακολουθεί και ούτε άλλωστε τον ενδιαφέρει εκ των αποτελεσμάτων. Η ανευθυνότητα, η άγνοια, η αδράνεια δεν έχει ιστορικά προηγούμενα.
Ο αληθινός πνευματικός άνθρωπος, όχι μόνο στοχάζεται για τον εαυτό του και τους άλλους, μα και κάτι περισσότερο: δρα για τους άλλους. Όσο σοφός, όσο “ευλογημένος” κι αν είναι, άμα παραμένει αδρανής, καταντά άχρηστος.
Και το χρέος αυτό του πνευματικού ανθρώπου γίνεται πολλαπλάσιο σε ώρες κρίσης – κρίσης ιδεών, αρχών, θεσμών, δικαιωμάτων.
Τότε, προπάντων, έχει καθήκον ο πνευματικός άνθρωπος να δράσει, να μιλήσει, ν’ αγωνιστεί, για να υπερασπίσει τα «παλλάδια» τα δικά του και της κοινωνίας, για να φωτίσει τους αφώτιστους να νικήσει τους νωθρούς, να γαλβανίσει τους ενθουσιώδεις, να ξεσκεπάσει τους καπήλους, να καταγγείλει τους επιτήδειους. Τότε, όταν απειλείται η ελεύθερη σκέψη, ο ελεύθερος λόγος, δηλαδή, η ίδια η υπόσταση του πνευματικού και κάθε ανθρώπου, θα δείξει ο πνευματικός άνθρωπος αν «τηρεί» πραγματικά την «πίστη» που επαγγέλλεται.
Σωπαίνοντας από αυταρέσκεια, δειλία ή καιροσκοπία, όχι μόνο προδίδεται αλλά και προδίδει. «Αδικεί πολάκις ου μόνον ο ποιων τι, αλλά και ο μη ποιων», λέει ο Μάρκος Αυρήλιος.
Και ο πνευματικός άνθρωπος που σωπαίνει στις κρίσιμες ώρες αδικεί όχι μόνο τους άλλους μα, σε τελευταία ανάλυση, και τον ίδιον τον εαυτό του. Γιατί, κλείνοντας τα μάτια του στο εξανδραποδισμό των γύρω του, θα τ’ ανοίξει μια μέρα και θα δει πως έχει γίνει ανδράποδο και ο ίδιος.
Για τους απλούς πολίτες, αναφέρομαι στην περίφημη φράση του Θουκυδίδη στον Επιτάφιο του Περικλή: “Των μηδέν τούτων (κοινών) μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ’ αχρείον νομίζομεν” Μετάφραση: Εκείνους που απέχουν απ’ τις υποθέσεις της πολιτείας, δεν τους θεωρούμε φιλήσυχους, αλλ’ άχρηστους (άκρως επικίνδυνοι).
Όταν λοιπόν οι απλοί πολίτες που απέχουν απ’ το χρέος τους είναι “αχρείοι”, τι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, οι οδηγοί, που αδρανούν η γενικά όσοι έχουν επωμισθεί την Ευθύνη?
Σ’ αυτούς προπάντων εφαρμόζεται το περιλάλητο του Λάιμπνιτς: <<Ότι δεν δρά, δεν υπάρχει>>.
Έχει φτάσει η ώρα της μεγάλης κρίσης για όλους μας. Θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων η στα τέσσερα? Θα νοιαστούμε για την ζωή μας, τα παιδιά μας, τις περιουσίες μας, την πατρίδα μας η θα στρουθοκαμηλίσουμε?
Σας καλώ όλους να δράσουμε με τον πιο απλό και αυτονόητο τρόπο ώστε να επιστρέψει η έννομη τάξη και οι αξίες μας.
Δηλώστε συμμετοχή στα ένδικα μέσα. Ομαδικές μηνύσεις/αγωγές κατά λαθροεποικισμού (τρέχει τώρα), κατά τραπεζών (τρέχει τώρα) και κατά Υγείας (εγγύς μέλλον), https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSeGEXNH9x5o7fp_4Nm71nQ1XT62R1T-ycg7HP27FBre82n3SA/viewform
Ζ Πολυζωίδης
